GTRWorks

Dat ik een voorliefde heb voor gitaren met veel elektronica uit de jaren 80 mag wel enigszins bekend zijn, zeker als je de projecten bekijkt waar ik mee bezig ben geweest. Vooral van de GR serie van Roland ben ik altijd een fan geweest. Nu had ik al eens een G505 gitaar weten te bemachtigen, en daar een “13-pin” output op gemaakt om het te kunnen aansluiten op de nieuwere serie Roland gitaar synthesizers. Zie ook mijn post hierover https://www.gtrworks.nl/roland-g-505-13pin-connector (in het Engels). Om weer volledig in het vintage tijdperk te komen heb ik later ook nog de bekende GR-700 synthesizer “bak” aangeschaft.

Dit is de laatste van de serie ‘G’ synths met een 24-pin connectie. De kabel die daarbij hoort is behoorlijk schaars, en dus kostbaar, vandaar dat ik het als eerste project vervangen heb door een standaard 25-polige aansluiting die ook voor PC’s wordt gebruikt (D-sub connector). Hiermee heb je als ‘gebruiker’ dezelfde mogelijkheden en bediening als met de dure kabel, maar dan voor een veel gunstiger prijs. Het nadeel was alleen dat die ene controller (de G505) nu voor twee doelen werd gebruikt, en wanneer ik de GR700 wilde proberen, ik de aansluiting van de gitaar elke keer moest wisselen.

De oplossing hiervoor kwam in de vorm van het ultieme sluitstuk van de collectie, toen ik de kans kreeg om een G707 gitaar te bemachtigen. Deze gitaar, origineel bedoeld om de GR700 module aan te sturen, is mooi van lelijkheid. Het houdt het midden tussen een futuristisch bouwwerk en een AK47, maar dan met snaren.

De elektronica van de G-serie gitaren is redelijk identiek, dus kan de ‘Dsub25-modificatie’ (de nieuwe kabelaansluiting) redelijk simpel worden overgezet. De vorige eigenaar van deze gitaar heeft het nooit in combinatie met welke module dan ook gebruikt, dus was het een gok of het synthesizer-gedeelte zou werken. Dat bleek dus niet zo te zijn, dus werk aan de winkel.

Het was wel mogelijk om met de controls op de gitaar de instellingen van de synth aan te passen, dus de bekabeling was in orde. Er kwam alleen totaal geen geluid uit.

Bij onderzoek bleek dat in een eerder stadium de connectie met het hex-element is ‘gerepareerd’. Dit element bevat 6 afzonderlijke elementjes, dus een aparte per snaar. Het signaal ervan wordt door de inwendige elektronica van de module omgezet in een aansturing voor de geluidsgeneratoren. Doordat de reparatie de tand des tijds niet overleefd heeft, maar ook omdat de aansluiting aan de andere kant ooit is vastgezet met secondenlijm (het idee van een connector is toch dat je het ook weer los kan halen), moest de hele zaak opnieuw worden opgebouwd, inclusief connector op de print. Daarna was het een kwestie van goed afstellen, want zeker bij dit hex-element is de afstand tussen het element en de snaren van cruciaal belang. Staat het element te hoog dan kletteren de snaren, en te laag dan hoor je niets.

Het resultaat is een (bijna) originele, volledig werkende set van een GR700 synthesizer met een G707 gitaar controller. Het volgende project wordt waarschijnlijk een kloon van de PG-200, op basis van een arduino microcontroller. De PG-200 is een aparte kast met alle controls om de diverse instellingen van de GR700 aan te passen. Doordat de GR700 geen midi-in verbinding heeft, is het niet mogelijk om een standaard midi-editor te gebruiken. Hier is dus aparte hardware voor nodig.

Blues is stratocasters, en strats zijn blues. Aan deze wet wordt nauwelijks getornd, zeker met giganten als Clapton, SRV, Moore, Cray, Johnson of Mayer. Voor mij is altijd duidelijk geweest dat ik echt een strat-man ben, en ik loop al jaren met het idee om een top-level kwaliteit gitaar te bouwen, die zeker niet onder doet voor de commercieel beschikbare fenders. Het moest dus een strat worden, dat is duidelijk.

Ik kon onlangs een goede (allparts) strat body overnemen van iemand die de zin ontbrak om er iets degelijks van te maken. In het pakket zat ook nog een standaard allparts neck, die ik voor een klein prijsje erbij kreeg. Een nieuwe uitdaging was geboren. Allparts bodies behoren tot de groep beste bodies die je commercieel kunt krijgen. Veel beter dan de standaard bodies van de (MIM) fenders of squiers. Hier moest dus ook wat serieuze hardware bij. Over de neck was ik iets minder te spreken, maar daarover later meer.

De grote zoektocht naar interessante hardware was begonnen. Ik ben niet echt ‘fan’ van de standaard fender tremolo brug, en dat heeft met name te maken met de wat ‘clumsy’ zadels die ze gebruiken. Een nog steeds achtergebleven onderdeel van de fender kwaliteitsproducten. De zoektocht naar een goede en stabiele tremolo bracht mij naar de Babicz brug van Full Contact Hardware. Een revolutionair systeem waarbij de snaarhoogte in te stellen is via een roterende zadel. Geen uitstekende imbus-schroefjes waar je je handpalm aan open haalt, maar een glad afgewerkt geheel. Makkelijk te installeren (drop-in) en eenvoudig af te stellen.

De volgende uitdaging waren de elementen. Ik heb even overwogen om een combinatieset samen te stellen, van verschillende merken en types, maar besloot uiteindelijk om een complete set te gebruiken. Om het echte blues geluid te krijgen heb ik gekozen voor een set Antiquity Hot Texas pickups van Seymour Duncan.

Bij een van mijn vele bezoekjes aan gitaarwinkels en handelaren in onderdelen kwam ik de gold-annodiced aluminium slagplaat van fender tegen, wat me een goede aanvulling leek op de body, niet alleen vanwege de kleurstelling.

En dan die hals… Na het in elkaar zetten van de gitaar kreeg ik pas een idee van de dikte van de hals, en ik moet zeggen dat het totaal niet ‘mijn’ hals is. De allparts die ik erbij had paste precies, maar was veel te dik. Ik heb het een aantal dagen geprobeerd, maar ik kon er maar niet aan wennen. Via de lokale handelaar maar een vintage fender hals gekocht, en dat was echt als thuiskomen.

Met de schakeling ook nog wat leuks uitgehaald. Normaal heb je bij een 5-standen schakelaar de toonregeling op de midden- en halselement, maar bij deze op de brug- en halselement. Daardoor klinkt de brug wat minder schel.

Je kan van gitaren houden op verschillende manieren. Ikzelf hou erg van een stratocaster model, en alleen al op de vorm kan ik verliefd worden. Dit zegt weinig over het spelen en het geluid, maar als het dan toevallig een stratocaster van Blade is, is het de hemel op aarde.

Blades strats (vooral de pre-lawsuit modellen) zijn voor mij de ideale gitaren, waar zelfs dure fenders het moeten afleggen. Om de vorm, dat wel. Het geluid van de stock-pickups is misschien wel het enige wat aan het instrument veranderd zou moeten worden. Ze zijn doorgaans wat ijl van sound.

Mijn blade kocht ik tweedehands, en dat vergde aardig wat werk en aandacht om het weer in topvorm te krijgen. De elementen zijn vervangen door Fender Custom Shop Fat50’s, die toch iets meer karakter hebben dan de texas specials die ik voorheen gebruikte. Vooral met het actieve VSC systeem van de blade komen de 50s zeker tot hun recht.
Daarnaast heb ik de brugzadels vervangen door graphtechs, die prettiger aanvoelen aan de handpalm. Verder het standaard programma afgewerkt, inclusief het vlakken/polijsten van de frets, intoneren, actie afstellen en toets oliën.

Perfectie met een grote P!

In de iconische jaren 80 was een aantal fabrikanten naarstig op zoek naar nieuwe technieken en mogelijkheden om zich meer in de synth-pop-age te kunnen vestigen. Eén van de mogelijkheden om de koppeling tussen gitaar en synthesizer te kunnen maken was het gebruik van Midi. Een aantal fabrikanten heeft dit geprobeerd, en Casio heeft dit met hun MG en PG serie gestalte gegeven. De MG-510 is een echte ‘one-hit-wonder’; een serieuze gitaar met een goed geluid, voorzien van een midi interface. Casio heeft hierna nog het PG-380 model uitgebracht waar ook nog een kleine synth module in was geplaatst. Daarna bleef het erg stil vanuit Casio, waar alleen nog wat plastic ‘gitaarvormige’ instrumenten vandaan kwamen.

Toen hij uitkwam was ik erg geïnteresseerd in dit model maar werd met een kortaf “..wij verkopen geen speelgoed” weggestuurd bij mijn toenmalige gitaardealer in Amsterdam. Vele jaren later kwam ik een behoorlijk verwaarloosd model tegen in discutabele staat. Onbespeelbaar maar een nieuw project was geboren.

Naast het bekende werk gedaan te hebben zoals schoonmaken, frets vlakken, polijsten, uitdeuken en afstellen, bleek de elektronica ook niet in orde. Twee van de zes snaren geven geen midi signaal en het totale midi signaal is niet stabiel. Dat laatste probleem wordt veroorzaakt door de gebruikte condensatoren in de elektronica. Deze zijn niet van al te beste kwaliteit en één ervan is dus al gaan lekken. Dit is redelijk makkelijk te vervangen en om problemen te voorkomen in de toekomst heb ik ze allemaal maar gedaan. De printplaat voor het midi gebeuren zit in een uitsparing aan de achterkant van de gitaar. Met het verwijderen van een paar schroefjes en het loshalen van een paar connectors kan de complete print er uit worden gehaald.

 

Ik had verwacht dat dit ook het eerste probleem hiermee opgelost zou zijn, maar dat was helaas niet het geval. Het signaal van twee van de 6 snaren kwam niet door op de kabel van de hex-pickup, bleek na wat meetwerk. Het hex-element bestaat eigenlijk uit een 6-tal kleine elementjes in één behuizing. Een element werkt op basis van een spoel van koperdraad, met een ferrietkern, die een verandering in magnetisch veld (het trillen van een snaar) omzet in een heel klein elektrisch stroompje. Dit is wat het geluid van een gitaar maakt. Een vaak gehoorde klacht van dit oude type hex-elementen is dat de koperdraad van zo’n klein elementje is doorgebrand of door een andere oorzaak gebroken is, waardoor het stroompje niet meer wordt opgewekt. Dit is niet eenvoudig te repareren, dus ik was al aan het zoeken gegaan naar een vervanging voor dit element, wat een uitermate moeilijke zoektocht bleek te zijn. Om het element te kunnen bekijken en beter te kunnen meten moet het eigenlijk uit de gitaar gehaald worden. Hoewel een beetje zonde van de nieuwe snaren en het afstellen moest hiervoor de slagpaat volledig verwijderd worden.

Toen ik het element eenmaal uitgebouwd had, bleek de oorzaak van de ‘dode snaren’ heel snel gevonden. De vorige eigenaar was wellicht niet tevreden de lengte van de kabel of heeft het element al eens vervangen. Tussen het element en de connector was een extra lengte aangebracht, maar gewoon via een koude verbinding (niet gesoldeerd) en geïsoleerd met een stukje tape. Dit is misschien afdoende voor een jaar, maar zeker geen oplossing die lang stand houdt.

Dit is makkelijk op te lossen door de kabel weer op vakkundige wijze op in zijn originele staat terug te brengen. Het resultaat is een goede, prettig spelende gitaar met een volledig werkende midi interface. Alles weer teruggebracht in de originele staat, inclusief de ‘showroom shine’. Een nieuwe vriend voor het leven.

Enige tijd na dit project kwam er een tweede exemplaar van dit model op mijn pad, een zwarte dit keer. Het midi deel werkte prima, maar bij controle van de elektronica bleek dat ook hier de condensatoren nog origineel waren. Deze zijn uit voorzorg dus vervangen.
Het probleem bij deze gitaar was met name de body, die behoorlijk beschadigd was. Er zat niets anders op dan de gitaar volledig te strippen en de body te polijsten.

De slagplaat was ook behoorlijk ‘gebruikt’ en zat vol met krassen. Met een speciale polish zijn ook daaar de krassen van weggehaald en het resultaat is een blinkende en glimmende body, klaar voor weer 30 jaar spelen.

Bij het weer opbouwen  van de gitaar zijn alle onderdelen nog even door de scan gegaan om zeker van te zijn dat ze de tand des tijds goed hadden overleefd. De hals en frets waren in perfecte conditie dus was het meeste werk het afstellen en instellen.

 

	Merk:	Fender
	Model:	Stratocaster, 50’s roadworn reissue
	Datum productie:	2008
	Body:	Alder
	Hals:	Maple
	Hardware:	Fender stock vintage tremolo
	tuners:	Fender stock vintage tuners
	pickups:	Smitty The Mayor (middle) Smitty Blues ’64 (neck, bridge)
	Mods:	Pickups changed
	Aankoop:	2015
	Aankoopstatus:	3de eigenaar
	Kostprijs:	1000 Euro