GTRWorks

Dat ik een voorliefde heb voor gitaren met veel elektronica uit de jaren 80 mag wel enigszins bekend zijn, zeker als je de projecten bekijkt waar ik mee bezig ben geweest. Vooral van de GR serie van Roland ben ik altijd een fan geweest. Nu had ik al eens een G505 gitaar weten te bemachtigen, en daar een “13-pin” output op gemaakt om het te kunnen aansluiten op de nieuwere serie Roland gitaar synthesizers. Zie ook mijn post hierover https://www.gtrworks.nl/roland-g-505-13pin-connector (in het Engels). Om weer volledig in het vintage tijdperk te komen heb ik later ook nog de bekende GR-700 synthesizer “bak” aangeschaft.

Dit is de laatste van de serie ‘G’ synths met een 24-pin connectie. De kabel die daarbij hoort is behoorlijk schaars, en dus kostbaar, vandaar dat ik het als eerste project vervangen heb door een standaard 25-polige aansluiting die ook voor PC’s wordt gebruikt (D-sub connector). Hiermee heb je als ‘gebruiker’ dezelfde mogelijkheden en bediening als met de dure kabel, maar dan voor een veel gunstiger prijs. Het nadeel was alleen dat die ene controller (de G505) nu voor twee doelen werd gebruikt, en wanneer ik de GR700 wilde proberen, ik de aansluiting van de gitaar elke keer moest wisselen.

De oplossing hiervoor kwam in de vorm van het ultieme sluitstuk van de collectie, toen ik de kans kreeg om een G707 gitaar te bemachtigen. Deze gitaar, origineel bedoeld om de GR700 module aan te sturen, is mooi van lelijkheid. Het houdt het midden tussen een futuristisch bouwwerk en een AK47, maar dan met snaren.

De elektronica van de G-serie gitaren is redelijk identiek, dus kan de ‘Dsub25-modificatie’ (de nieuwe kabelaansluiting) redelijk simpel worden overgezet. De vorige eigenaar van deze gitaar heeft het nooit in combinatie met welke module dan ook gebruikt, dus was het een gok of het synthesizer-gedeelte zou werken. Dat bleek dus niet zo te zijn, dus werk aan de winkel.

Het was wel mogelijk om met de controls op de gitaar de instellingen van de synth aan te passen, dus de bekabeling was in orde. Er kwam alleen totaal geen geluid uit.

Bij onderzoek bleek dat in een eerder stadium de connectie met het hex-element is ‘gerepareerd’. Dit element bevat 6 afzonderlijke elementjes, dus een aparte per snaar. Het signaal ervan wordt door de inwendige elektronica van de module omgezet in een aansturing voor de geluidsgeneratoren. Doordat de reparatie de tand des tijds niet overleefd heeft, maar ook omdat de aansluiting aan de andere kant ooit is vastgezet met secondenlijm (het idee van een connector is toch dat je het ook weer los kan halen), moest de hele zaak opnieuw worden opgebouwd, inclusief connector op de print. Daarna was het een kwestie van goed afstellen, want zeker bij dit hex-element is de afstand tussen het element en de snaren van cruciaal belang. Staat het element te hoog dan kletteren de snaren, en te laag dan hoor je niets.

Het resultaat is een (bijna) originele, volledig werkende set van een GR700 synthesizer met een G707 gitaar controller. Het volgende project wordt waarschijnlijk een kloon van de PG-200, op basis van een arduino microcontroller. De PG-200 is een aparte kast met alle controls om de diverse instellingen van de GR700 aan te passen. Doordat de GR700 geen midi-in verbinding heeft, is het niet mogelijk om een standaard midi-editor te gebruiken. Hier is dus aparte hardware voor nodig.

Blues is stratocasters, en strats zijn blues. Aan deze wet wordt nauwelijks getornd, zeker met giganten als Clapton, SRV, Moore, Cray, Johnson of Mayer. Voor mij is altijd duidelijk geweest dat ik echt een strat-man ben, en ik loop al jaren met het idee om een top-level kwaliteit gitaar te bouwen, die zeker niet onder doet voor de commercieel beschikbare fenders. Het moest dus een strat worden, dat is duidelijk.

Ik kon onlangs een goede (allparts) strat body overnemen van iemand die de zin ontbrak om er iets degelijks van te maken. In het pakket zat ook nog een standaard allparts neck, die ik voor een klein prijsje erbij kreeg. Een nieuwe uitdaging was geboren. Allparts bodies behoren tot de groep beste bodies die je commercieel kunt krijgen. Veel beter dan de standaard bodies van de (MIM) fenders of squiers. Hier moest dus ook wat serieuze hardware bij. Over de neck was ik iets minder te spreken, maar daarover later meer.

De grote zoektocht naar interessante hardware was begonnen. Ik ben niet echt ‘fan’ van de standaard fender tremolo brug, en dat heeft met name te maken met de wat ‘clumsy’ zadels die ze gebruiken. Een nog steeds achtergebleven onderdeel van de fender kwaliteitsproducten. De zoektocht naar een goede en stabiele tremolo bracht mij naar de Babicz brug van Full Contact Hardware. Een revolutionair systeem waarbij de snaarhoogte in te stellen is via een roterende zadel. Geen uitstekende imbus-schroefjes waar je je handpalm aan open haalt, maar een glad afgewerkt geheel. Makkelijk te installeren (drop-in) en eenvoudig af te stellen.

De volgende uitdaging waren de elementen. Ik heb even overwogen om een combinatieset samen te stellen, van verschillende merken en types, maar besloot uiteindelijk om een complete set te gebruiken. Om het echte blues geluid te krijgen heb ik gekozen voor een set Antiquity Hot Texas pickups van Seymour Duncan.

Bij een van mijn vele bezoekjes aan gitaarwinkels en handelaren in onderdelen kwam ik de gold-annodiced aluminium slagplaat van fender tegen, wat me een goede aanvulling leek op de body, niet alleen vanwege de kleurstelling.

En dan die hals… Na het in elkaar zetten van de gitaar kreeg ik pas een idee van de dikte van de hals, en ik moet zeggen dat het totaal niet ‘mijn’ hals is. De allparts die ik erbij had paste precies, maar was veel te dik. Ik heb het een aantal dagen geprobeerd, maar ik kon er maar niet aan wennen. Via de lokale handelaar maar een vintage fender hals gekocht, en dat was echt als thuiskomen.

Met de schakeling ook nog wat leuks uitgehaald. Normaal heb je bij een 5-standen schakelaar de toonregeling op de midden- en halselement, maar bij deze op de brug- en halselement. Daardoor klinkt de brug wat minder schel.